Chove lento. Hermosinda acábase de erguer da cama, tarde para o que está afeita. Serán sobre as 10 da mañá cando descorre as cortinas do seu dormitorio. “Vaia día de merda”, pensa mentres se frota os ollos. Estírase, ou trata de, doenlle os osos en xeral e unha cadeira en particular, é o que ten estar máis preto dos oitenta que dos setenta, as doenzas é unha maneira de certificar que se está ainda neste mundo ainda que tamén influe no seu estado os case que noventa quilos que soporta o seu esqueleto. ”Co que eu fun e no que acabo sendo”, “lei de vida, seica dín”… como dician Os Tonechos: a cabeza non lle para. Escoita un coche, entre a choiva fina e o astigmatismo cre ver acercarse un pola carretera preto a sua fiestra. Non é un, son tres en fila con un fúnebre na cabeceira portando un cadaleito, un par de coroas de frores e algún ramo. Son só uns segundos o que tardan en pasar e uns máis os que o seu cerebro en reaccionar.“¿Quén morrería?” é a pregunta que antecede a:“¿A quen enterran a estas horas?” seguida de, “¿Pero… si a campana non tocou a morto?” e “¿Onte a tarde na taberna ninguén dixo que morrera alguén na parroquia?”.
