O CADALEITO

Chove lento. Hermosinda acábase de erguer da cama, tarde para o que está afeita. Serán sobre as 10 da mañá cando descorre as cortinas do seu dormitorio. “Vaia día de merda”, pensa mentres se frota os ollos. Estírase, ou trata de, doenlle os osos en xeral e unha cadeira en particular, é o que ten estar máis preto dos oitenta que dos setenta, as doenzas é unha maneira de certificar que se está ainda neste mundo ainda que tamén influe no seu estado os case que noventa quilos que soporta o seu esqueleto. ”Co que eu fun e no que acabo sendo”, “lei de vida, seica dín”… como dician Os Tonechos: a cabeza non lle para. Escoita un coche, entre a choiva fina e o astigmatismo cre ver acercarse un pola carretera preto a sua fiestra. Non é un, son tres en fila con un fúnebre na cabeceira portando un cadaleito, un par de coroas de frores e algún ramo. Son só uns segundos o que tardan en pasar e uns máis os que o seu cerebro en reaccionar.“¿Quén morrería?” é a pregunta que antecede a:“¿A quen enterran a estas horas?” seguida de, “¿Pero… si a campana non tocou a morto?” e “¿Onte a tarde na taberna ninguén dixo que morrera alguén na parroquia?”.

 

-Antonioooo "¿Onde estará este carrallo?,-outra pregunta- leva vinte anos xubilado do mar e segue levántandose as sete da maña”.

-Vou- dí el.

-¿Víchelo?- dí ela .

-¿O qué?

-O morto.

-Ti estás jodida da cachola, Hermosinda. ¡ Qué morto, nin qué cona¡

Antonio é delgado coma un garabullo, máis pequeno tanto o ancho coma o alto ca Hermosinda, pero co mesmo xenio que ela, motivo e razón principal para seguir xuntos despois de 50 anos, 5 fillos, 14 netos e 1 bisneto.

…… a conversa ia na cona e seguia por similares derroteros que fican coa vella vistíndose e saíndo escopetada cara a igrexa, apenas mil metros separan a súa casa do templo, espacio e tempo no cal non se cruza con ninguén. "Puto virus".

Baixo a choiva chega a igrexa. Ren, ninguén no adro, a porta pechada, o santuario baleiro. Non entende. Cando os poucos comeza voltar cara a casa levanta a vista, na costa, arriba de todo ve o camposanto, na entrada dous coches brancos arrincan o motor e marchan. Non sabe de marcas, polo que non saberá explicar que modelos poderían ser nin quenes ían neles pois fóronse pola outra dirección a dela, e o coche fúnebre xa fixera minutos que marchara.

Entre medo, perplexidade e curiosidade foi cara o cemiterio. No treito a tensión facía que apretara o mango do paraugas con tal forza que a artrosis saielle polos poros da pel das mans. Respiraba pola boca, "puta máscara", e abafábase polo corazón cando chegou o portal de ferro. Empurrouno con forza, e si, chirriou, coma nunha película de terror. Dentro silencio absoluto, sepulcral sería o mais axeitado; cirios brancos e bermellos iluminaban as tumbas e os nichos no gris chuvioso da maña, todo mesturado co verdor dos cipreses e dos setos axardinados; a brancura húmida dos panteóns provócalle un arrepío.

Avanzou, lenta o compás da choiva, so acompañada polo son dos seus pasos na grava do fermoso laberinto de morte que a rodeaba. Buscaba unha coroa fresca, un ramo pousado que lle indicase a nova dirección do difunto. Non atopou nada, nin pista do cadaleito nin do seu novo dono. Coma nun sono vagou no regreso a casa.

Antonio agardaba, ducados nos beizos e coitelo na man dereita coa que destripaba un par de galos que acababa de matar; o domingo próximo era o día do pai e invitaba a toda a tropa a unha comedela ilegal. Nunca nos meses que lles quedaban de vida xuntos creería a Hermosinda sobre que ese día vira un cortexo fúnebre sen acompañamento, sen misa nin cura, sen esquela nin badaladas de morto; nin Antonio nin veciño algún creeu nela.

Anos máis tarde, xa mortos a nosa parella, unha das súas netas soubo que o que contará a sua aboa ese derradeiro día do pai que pasaron todos xuntos fora certo. Na residencia de anciáns onde traballaba morrera unha muller veciña da parroquia: era a esposa do dono do cadaleito. 

D.E.P. Amén.

Neno Pucho