Camiño entre os cascallos e contemplo o caos que se abre ante min. O fume das fogueiras cobre o ceo e as cinzas caen coma neve sucia dificultando a respiración e entorpecendo o paso dun Jeep Willys que fai a súa rolda. Óense berros, choros e, ao lonxe, disparos.
Nas cidades que acaban de caer encontrar refuxio non é doado, e polas mañás sempre se atopa algún corpo frío, inmóbil baixo as cinzas. A comida escasea e a xente está desesperada. Aínda que a maioría das mortes son provocadas por este novo inverno, non é extraño ver alguén cunha bala na fronte, un coitelo nas costas ou unha cabeza rota. A cidade converteuse nunha loita constante polo supervivencia na que os grupos pequenos tenden a facer gardas para evitar os roubos.
Por outra banda están as casas-búnker do outeiro. Polas noites nelas vese luz, unha luz que acrecenta a rancor destas xentes cara a aquelas persoas que si puideron pagar un lugar seguro e non avisaron o cidadán de a pé do que lles viña enriba.
O goberno chama á colaboración e á solidariedade nesta difícil situación, mais numerosas revoltas civís seguen estalando en diferentes puntos do país. Quen ía imaxinar que aquelas primeirias mutacións na fauna do río Clain traerían tales consecuencias?
Cansado, apaguei a radio e mirei pola fiestra. Pronto escurecería, e algo no meu interior me dicía que aquela non ía ser unha noite coma as demais.
RICARDO RODIÑO BALBOA
Gañador na categoría de Bacharelato no II certame de relato curto da FANPA de Pontevedra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario